Dit lijkt haast op een titel eerder gebruikt, zou ik toch denken.
Even zien, we zijn nu al heel wat verder dan mijn vorig bericht.
Het schrijven, van blog en verhaal, heeft lange tijd stil gelegen, net zoals mijn warhammer eigenlijk, wel, dat ligt nog altijd stil.
Ik ben ondertussen nog altijd met mijn lief Kleintje.
2 jaar nu, en nog altijd is ze met momenten heel onzeker over haarzelf, andere moment is ze gewoon wat onzeker.
Bij deze, schat, twijfel eens niet zoveel, en klaag niet zoveel, je bent heel mooi en ik hou van je. Ik hou van je lichaam zoals het is. En het zou leuk zijn je veel met een glimlach te zien, want als je lacht, dan breekt de hele hemel open, dan straalt het zonnetje en mijn geluk.
Wat is er nog sinds maart gebeurd. Wel, mijn onderchef is gene gemakkelijken, en als hij me kan kloten, dan doet hij het, geen promotie omdat ik verleden jaar Spaans in avondles heb gevolgd .... maar ik word niet afgerekend op wat ik doe in mijn privéleven. ... En volgens hem is educatief verlof een gunst van de werkgever ... terwijl het een recht van de werknemer is.
Soit. Dit komt later nog wel weer boven water bij de volgende beoordeling.
Maar, de voorbije weken heb ik aan een presentje gewerkt. Een deftig en zwaar cadeautje. Veel werk om te maken, maar ook veel werk om alles er uit te halen wat erin zit.
En weer een huwelijk bijgewoond. Het zal nog een tijdje duren tot het volgende huwelijk denk ik.
Zo dit was het dan.
Tot de volgende.
